‘s Werelds oudste marathon, ouder dan de officiële marathonafstand zelf (en Wim!). Het beruchte heuvelachtige parcours. Weer zo wispelturig dat het ene jaar lopers uitvallen door onderkoeldheid, het andere jaar dat komt door oververhitting. Klinkt als een marathon die je gelopen moet hebben! Als je een keer een major gaat lopen, daar maar te beginnen met deze, dachten Erik en Demi.
Het inschrijven is altijd het makkelijkste (op het moment dat je onder de 3u min de cut-off time hebt gelopen) en dan begint het trainen.
Erik moest de marathon van Rotterdam in 2023 laten schieten door een blessure. In juni en juli kon hij weer opbouwen. Gevolgd door 3 hardlooploze weken in de Surinaamse jungle had hij vervolgens nog 7 weken de tijd om op te bouwen naar Eindhoven. Hiervoor was het doel steady lopen en niet te diep gaan om snel te herstellen voor de volgende marathon voorbereiding: Boston. Dat lukte met een mooie tijd van 2:57 die het makkelijkste liep van alle marathons tot dan toe. Het eerste deel van de winter stond vervolgens in het teken van extra snelheid en wedstrijdjes van 5 tot en met 15 kilometer, waarna dat over ging in de marathonvoorbereiding.
Voor Demi was de marathon van Rotterdam in 2023 waar hij de tijd neerzette waarmee hij zich kwaliceerde voor Boston. Daarna werden de zinnen gezet op het lopen van deze major. Als onderdeel hiervan voegde hij zich in de zomer van 2023 bij LG1 van HAAG. De eerste paar maanden werden hier voornamelijk 10 kilometers en halve marathons gelopen, totdat hij last kreeg van zijn eerste echte hardloopblessure: een overbelaste lies. Na een maand handlooprust en een maand langzaam opbouwen kon voor hem de marathonvoorbereiding eind januari ook beginnen.
Voor beide heren liep de voorbereiding vanaf dat moment volgens plan met weinig tot geen blessureleed. De CPC gold voor beiden als een moment om te kijken hoe de motor draaide, hier werd door beiden tussen de trainingen door een PR gelopen met respectievelijk 1 en 1,5 minuut eraf. Dat geeft nog eens vertrouwen.
Maar hoe train je nou dat glooiend terrein? Daar probeerden ze beide aan te wennen, door onder andere de Asselronde in Apeldoorn te lopen en de ‘rollercoaster’ in het Westduinpark vaak mee te pakken. Erik werkt ook nog een aantal lange duurlopen af op de Brienenoordbrug. Dat voor het terrein. Verder was de voorbereiding in een nat en koud voorjaar, op warmte zijn ze niet voorbereid. Let the taper begin!
Demi vertrekt 1 week voor de marathon al richting Massaschusets om er een langere vakantie van te maken. Zo is de jetlag voorbij op de dag van de marathon en kan hij nog een aantal loopjes doen op nieuwe plekken: zo ook tijdens de ‘Great American Eclipse’ door het mooie duingebied van Cape Cod. Na een road trip rond de omsteken van Boston komt hij een dag voor de marathon terug aan in de stad. Hier wordt hij ondergedompeld in het hardloopwalhalla. Overal waar je kijkt hardlopers met het befaamde hardloopjasje en alle soorten merchandise die je kan bedenken. De avond van te voren moet er natuurlijk pasta worden gegeten, waar anders dan in de buurt Happy Italy zou je dit doen? Nou nergens anders natuurlijk, maar dat dachten de andere 30000 lopers ook. Alles zat vol, ja over 2 uur hebben we nog wel een tafeltje, na 20 minuten en 6 restaurants verder had hij wat gevonden.
Vier dagen voor de race vertrekt Erik met Marije voor een ‘citytrip’ naar Boston. Hier ontmoet hij nog andere lopers uit Brazilie en Litouwen met wie hij gezamenlijk de laatste loopjes door de stad doet. Het is regenachtig, soms droog, dan winderig en soms zonnig. Wat zegt de weersvoorspelling voor Patriots Day? Zo een 16 tot 18 graden bij de start, oplopend tot een graad of 22 rond de finish… Geen tot nauwelijks bewolking en windkracht 1 á 2, gelukkig wel in de rug! Je kan je bijna geen betere weersomstandigheden wensen, als toeschouwer.
Bij Erik gaat de wekker om 4:45, maar die had hij niet nodig want hij lag toch al wakker door de jetlag. De voorbereidingen gaan automatisch en zoals gepland. Met zijn 2 appartementgenoten pakt hij een Uber naar Boston Common. De wekker van Demi staat om 5:15 en die heeft hem wel nodig om wakker te worden. Na een frisse douche, het ontbijt naar binnen werken, gear check en dan wandelt hij vanaf zijn hotel naar de opstapplaats voor de bussen. Vanaf 6:45 worden hier de 30.000 hardlopers naar Hopkinton gebracht, 42,195km verderop.
De organisatie is super strak, zo hebben ze het ook 127 keer eerder gedaan. Wel met de kanttekening dat de eerste editie met 15 deelnemers was, dus dat past wel in 1 Amerikaanse schoolbus. Door een leger van vrijwilligers (10.000?!) werden de adrenaline junkies, high van de suiker uit de vele gelletjes die ze als pepermuntjes naar binnen werken naar het startterrein begeleid. Hier vinden de heren elkaar weer en gaan ze nog even relaxen op een isolatiedeken in een gigantische tent. Laatste slokje drinken, gelletje, stress plasje.
De zon klimt omhoog en maakt het erg aangenaam als je stil staat in je korte hardloopbroek en singlet… een voorbode voor wat komen gaat. Eenmaal ingesmeerd met factor 30 gaan ze rond 9:30 naar de start, beide in wave 1, corral 4. De straat heeft aan weerzijde de typisch Amerikaanse huizen met ‘white picket fences’. De bewoners zijn voorbereid. Muziekinstallaties staan aan, de relaxte tuinstoelen zijn uitgeklapt en de BBQ’s zijn aangestoken. Klaar om de komende paar uur lopers aan te moedigen.
Iedereen wordt stil. Het volkslied wordt gespeeld. De Amerikanen richten zich naar militair personeel die vanaf de daken van de huizen het overzicht houden.
Het startschot klinkt. Erik en Demi geven elkaar een boks en ze zijn weg.
Erik besluit om op effort te gaan lopen vanwege het onbekende heuvelachtige terrein en het warme weer. Daarbij heeft hij geen tijd in zijn hoofd zitten. Demi zit nog wel een PR in zijn hoofd, dus onder de 2:52:20 en ging weg op 4:05, maar zou wel de heuvels op beheerst willen lopen door op zijn hartslag te letten en hier gecontroleerd te lopen.
De eerste 7 kilometer gaan behoorlijk omlaag, lopen de heren samen en komt er nog een aanmoediging uit een onverwachte hoek: ‘Zet ‘m op HAAG’. Het blijkt de broer van Guy te zijn die als een malle de heuvels af komt denderen en iedereen links voorbij gaat.
Daarna vlakt het parcours af, neemt de gevoelstemperatuur en de hartslag toe en besluit Erik al iets in te gaan houden. De heuvels behoudend te lopen en alles wat heuvelaf gaat de hartslag weer een aantal slagen te proberen te laten dalen. Vanaf hier splitsen de heren zich op.
Elke mijl zijn er drankposten met Gatorade en water aan beide kanten van de straat, super goed geregeld. Beide heren blijken dezelfde strategie te hebben door bij iedere post een beker water te drinken en een beker over je heen te gooien om af te koelen. Demi heeft dit bij iedere marathon al zo gedaan vanaf een kilometer of 30, maar nog niet zo vroeg als bij kilometer 8!
Waar Erik de vorige marathon er halverwege nog fris bij zat, is dat nu een heel ander verhaal. Zijn benen voelen alsof hij bij kilometer 35 is, maar hij moet er nog 21 en een beetje. Er zullen wat mindgames gespeeld moeten worden. Demi vroeg zich halverwege af waar hij aan begonnen was. Waar hij normaal op het tempo 4:05 min/km een hartslag van 170 heeft is het op dat moment 180. Dat is de hartslag die hij had tijdens de CPC op een tempo van 3:45…
Het voedingsplan van Erik verloopt volgens plan en werkt al zijn gels weg en pakt nog 1 extra Maurten gel met cafeïne die ze op 3 verschillende punten gedurende de marathon uitdelen. Wie weet geeft een extra gel nog een kleine boost. Marije staat op de afgesproken plek bij kilometer 27 met een extra softflask. Ze staat tactisch opgesteld voor een snelle wissel. Met nog 15km te gaan hakt de marathon er behoorlijk in. Dan komen er nog 3 heuvels aan. Het publiek is luid aanwezig en door de diverse scream tunnels is het geluid bijna te hard. Op de heuvels heeft hij het gevoel dat hij omhoog aan het kruipen is. De hartslag blijft hoog, geen hongerklop, geen man met de hamer, maar het gevoel dat je een zak achter je aansleep.
Tot aan kilometer 27 loopt Demi redelijk constant, maar wel is hij zicht bewust van de te hoge hartslag en dat het op het einde nog eens moeilijk kan gaan worden. Er is geen moment langs het parcours dat er geen publiek langs de kant staat en de support is echt geweldig. De voeding gaat lekker, het drinken gaat goed en er wordt gekoeld. Hij heeft zijn ademhaling onder controle en probeert hiermee ook zijn hartslag stabiel te houden. Dan komt het bordje ‘Welcome to Newton’… hier komen de heuvels aan. Deze vond hij pittig, de hartslag ging omhoog met een piek van 198 op de laatste heuvel ‘Heartbreak Hill’. Vanaf hier voelde hij dat hij bijna bij de finish was, maar niets is minder waar, er zijn nog 7 kilometers te gaan!
Bij kilometer 37 wordt Erik nog een keer aangemoedigd door Marije en vanaf hier is het parcour redelijk vlak geworden. Vanaf hier projecteert hij de route die hij vaker loopt in Den Haag. Wat is nou 5km… van mijn huis halverwege de Machiel Vrijenhoeklaan en weer terug. Dat is niets, alleen dat stukje maar. Je hoeft verder niets, gewoon uitlopen, dit gaat lukken, zo weer een koud bekertje… Her en der ziet hij wat lopers langs de kant liggen en denk hij: ‘Dat gaat mij niet gebeuren’. Er komt nog een gemeen tunneltje met een kort venijnig klimmetje op kilometer 40. Rechtsaf, linksaf Boylston street, in een paar honderd meter naar de finish. Done. Wat een marathon.
Waar Erik de laatste paar kilometer nog aan de route kon denken die hij vaker loopt in Den Haag zit Demi vanaf dit punt helemaal stuk. Het enige wat hij zich nog actief kan herinneren zijn de vele mensen langs het kant en het gejuich. Verder was hij zo ver weg dat hij de laatste paar kilometers kleine stukjes moest lopen of stopte bij de drinkstations om gatorade te tanken. Bij het venijnig tunneltje heeft hij hardop lopen vloeken waarom dat perse in het parcours moest zitten. Dat gevoel dat je weet: ‘oké nog maar 15 minuten’ en daarna ‘nog 8 minuten’, maar dat je het er gewoon niet meer uitgeperst krijgt en je op een hele andere wereld zit. Ja, dat waren de laatste paar kilometers. Tot de laatste paar honderd meter, waar je het grote finish doek ziet aan het einde van Boylston street die maar niet dichterbij lijkt te komen. Maar dat is niet erg, want er zijn zoveel mensen, zoveel geluid, zoveel gejuich, dat zijn van die kippenvel momenten die je nooit meer vergeet (net als je eerste keer over de Coolsingel).
Waggelend lopen ze door naar de finish, op zoek naar drinken, kleding en een thermodeken. Daar komen Erik en Demi elkaar weer tegen. Geven elkaar een hand. Wat was dit voor een beest van een marathon. Voor allebei de heren niet hun snelste, wel de zwaarste. Voor allebei niet de volgende, maar misschien ook niet de laatste. De heren gaan herstellen, Erik gaat zich opmaken voor zijn volgende major in Berlijn, Demi voor een dichterbij huis in Amsterdam!
Boston, a beast of a marathon!