22 november 2016,
Thomas stuurt me het volgende bericht: “Bij mij is de spirit er een beetje uit de laatste maanden… gisteren voor eerst in lange tijd weer eens naar de training geweest. Om het een beetje vlot te trekken misschien maar marathon van r’dam gaan lopen (en nee nog niet onder de 3 uur 😉).”
En wie ben ik om dan nee te zeggen… Ik had me immers voorgenomen om na de marathon in Parijs in 2010 nooit meer een marathon te gaan lopen. Maar  groepsgenoten die 1 voor 1 onder de 3 uur duiken, of daar plannen voor hebben: dat werkt vrij aanstekelijk kan ik je vertellen. Na de halve marathon van Eindhoven was bij mezelf de spirit er ook wel een beetje uit. Dit was dus een mooi moment om er toch maar weer een keer een te lopen. En dan niet met als doel om onder de 3 uur te lopen, maar gewoon om lekker een marathon uit te lopen. En als dat goed zou bevallen kan die 3 uurs grens een volgende keer worden aangevallen.

Al snel werd duidelijk dat ook Tijmen een ‘relaxte’ marathon wilde lopen in z’n voorbereiding naar een suicidaal huzarenstukje in Schotland. Een mooi groepje was gevormd. Ook Doug, Sandor en Sander F zouden in Rotterdam gaan starten. Allen met het doel om (ver) onder de magische 3 uur te gaan lopen. Een trainingsweekend was dus op z’n plaats. In februari werd er zelfvertrouwen getankt in Schoorl. En daarna nog twee maanden trainen.
9 april 2017,
Tijmen was ’s ochtend op z’n fietsje vertrokken. Scheelt toch weer centjes voor de trein zullen we maar zeggen. De rest ging met de trein. Naast de lopers ook Doug’s windvangers en de supporters. Allard baalde stiekem dat hij z’n hardloopschoenen niet bij had, maar niemand kan zo goed “VECHTEN” schreeuwen als hem dus dat was geen optie.
En daar stonden we dan aan de start. Sander F was wat naar voren geschoven. Thomas, Tijmen en ik zouden rustig aan beginnen en lekker met de 3:30 haas mee gaan lopen. En als er wat over was kregen we van Lodewijk het advies om na het 37km punt eventueel nog te versnellen. Maar zoals dat zo vaak gaat bij loopevenementen kan zo’n plan al na een paar minuten de prullenbak in. Niet ver voor ons liep een 3:15 haas en een blik naar elkaar was genoeg om af te spreken dat we met hem zouden meehobbelen.
Ondertussen hadden we de eerste supporters in de vorm van Kirsty, Jacqueline en Lodewijk al gespot. Nog niet echt nodig op 5km na start, maar altijd leuk;) De race gaat tot ongeveer 20 kilometer best prima. We hebben even ervoor besloten om voor de pacer uit te gaan lopen. Bij de drankposten is het dringen voor een bekertje en het geconcentreerde gegroepeerde lopen kostte veel meer moeite dan met z’n drietjes de weg voor onszelf. Helaas krijgt Tijmen last van z’n knie, een kwaaltje waar hij in de voorbereiding ook af en toe last van had. Hij besluit rustiger aan te lopen en achteraf blijkt dat hij verstandig is uitgestapt. Net voor het Kralingse bos staan een paar bekenden met sinaasappels en bananen. De dag voor de marathon kwamen we erachter dat er geen eetposten waren en mueslirepen met duct-tape op je rug plakken was ook geen succes merkten we die ochtend. Kortom: van deze situatie maakten we gortig gebruik. Rond de 30km gaf Thomas aan het zwaar te hebben en wat rustiger te willen gaan lopen. We hadden de laatste 5km al wat rustiger gelopen en ik had wat over, dus wenste Thomas succes met de rest van de race en besloot een tandje bij te doen. Althans: zo voelde het. In het Kralingse bos zag ik twee EHBOers zitten bij een zittende man, en Lodewijk was er ook bij. Hij zag me ook en gaf me een flesje water mee. Ik kan je melden dat dat heerlijk is als je aan het hardlopen bent in een zonnetje dat aardig losgaat.
Het ging nu een stukje vals plat omhoog. Hier stond ik vorig jaar als supporter voor Allard, Doug en Cor. Een belangrijk punt bleek toen. Nu was het heerlijk om andere lopers stuk te zien gaan en zelf nog wat over te hebben. Uiteraard wel een beetje met de gedachte dat er pas vanaf kilometer 37 van de baas versnelt mocht worden. Het was daar, waar ik ook een collega van PostNL inhaalde. En dat was een stimulans om stevig door te blijven lopen. Bij de start had ik drie collega’s voorbij zien komen en ik wist dat er sowieso nog een snelle jongen meeliep die wellicht ook verder naar voren in het startvak stond. Eentje had ik er nu te pakken. Ik moest er dus nog eentje inhalen om op het podium van ons interne NK te eindigen. Tussendoor stond (lange) Maarten nog langs de kant met een flesje water. In de buurt van het 40km punt zag ik nog een PostNLer lopen. Ik haalde hem in en hij pikte aan. Omdat het NK om netto tijden draaide besloot ik een kleine tempoversnelling te doen om hem af te schudden.  Ik was zelf immers in een eerder vak vertrokken dan de meeste collega’s. Even later was het gehijg uit m’n nek verdwenen. Achteraf zou blijken dat er ook nog iemand voor me was uitgestapt (te hard gestart en met kramp uitgestapt) met dus een mooie 2e plaats als resultaat.
De bovenbenen waren inmiddels aardig aan het verzuren, maar dat hoort er blijkbaar bij. Niks om je druk over te maken. Allard ‘VECHTEN’ Lambers stond er uiteraard nog met zijn kenmerkende oerkreten, en ook Kirsty en Jacqueline zag ik nog net in een ooghoek. Het zijn dit soort momenten dat je eventjes niet aan de pijn hoeft te denken. Ook Caroline stond langs de kant en riep achtereenvolgens: “Kom op!” en “Je bent gek dat je dit doet”. En zo is het maar net.
Tijden
Sander F: 3:10:09
Doug: 3:11:18
Koen: 3:14:22
Thomas: 3:35:04
Tijmen: DNF