Door Gearoid
Het begon met nieuws over een verandering in het parcours. Dankzij de ochtendverkenning van Jochem kwamen de organisatoren erachter dat de boswachters een aantal markeringspijlen bij de bunker naast het Dick Tielrooilpad hadden verwijderd. Bij eerdere edities renden de deelnemers, als laatste schop onder de kont….ahem…..glutes, de angstaanjagende zandhelling op om vervolgens bovenaan over de bunker te klauteren. Dit jaar was het plan om het andersom te doen. De boswachters stonden erop dat we ons aan het hoofdpad rond de bunker hielden. Dat was maar goed ook, want de afdaling van de noordkant van de bunker zou een blinde sprong van de bunker naar links hebben betekend om een stapel roebel weg te werken, of naar rechts om de 2 meter val van de ingang van de bunker weg te werken. Ik denk dat Koen dat probeerde uit te leggen tijdens de briefing buiten de cantine van Haag. We deden allemaal alsof we luisterden, ook al kon niemand een woord van de briefing horen.
Het weer had de hele week al niet veel beloofd en op de baan van Haag lagen nog veel plassen van de hevige buien in de ochtend. De weergoden lachten ons toe en vlak voor de race klaarde het op. De race was al weken van tevoren uitverkocht en er waren veel Haag-tops en Meijendelloop t-shirts in de menigte.
Vlak voor de start vertelde Jeffrey me dat er dit jaar stevige concurrentie zou zijn. Mick Claessens, een voormalig LG1 loper, kwam speciaal uit Limburg om de Haagse Duinentrail te lopen! Bij de start stond ook het bekende gezicht van Gianluigi “GiGi” Martinelli, winnaar van de HDT in 2023 (na de race vertelde zijn dochter me dat zijn jaarlijkse bezoekjes aan haar in Den Haag samenvallen met de HDT).
We gingen in een snel tempo van start en al snel kwamen we bij de hoofdzaken van de HDT……..het zand. Hardlopen in zand is a state of mind – een gemoedstoestand. Net als bij hardlopen in water of tegen de wind in, moet je gewoon accepteren dat alle energie die uit je benen wordt gezogen zich niet vertaalt in snelheid. Je moet een langzamer ritme accepteren. Met andere woorden, deal with it!
Nadat we onze harige Schotse rundervrienden op ongeveer 1,8 km waren gepasseerd, was het tijd voor het nieuwe onderdeel van de editie van dit jaar, de Duindorp-lus. Dit is een prachtig wild deel van het Westduinpark waar je langs groene paaltjes een enorme zandbak inloopt gevolgd door diepe zachte zandverstuivingen voordat je linksaf het Cort van der Lindenpad op gaat en weer terug langs meer groene paaltjes in mul zand. In dit stadium had Mick een voorsprong van 50 meter op me opgebouwd en ik stond op het punt op te geven hem de rest van de race niet meer te zien, toen ik, toen ik rechtsaf sloeg om de groene paaltjes te volgen, uit mijn ooghoek Mick het hoofdpad richting Duindorp op zag gaan. Ik brulde naar hem ” Mick….. het is deze kant op!!”. Na ongeveer 30 seconden had hij GiGi en mij ingehaald. Op de uitloop van de Duindorp-lus kwamen we lopers tegen uit het midden van het loopveld, die op het punt stonden de lus te starten – een cool kenmerk van de race.
We renden samen als een trio voor de volgende paar kilometer richting De Vulcaan (ZW-gezicht) met GiGi en Mick luisterend terwijl ik onderweg herkenningspunten aanwees, zoals de appelboom op 4 km (nog steeds met appels). Tegen de tijd dat we bij het paardenpad kwamen tussen km 5 en 6 riep ik “links” en “rechts” naar Mick voor me om er zeker van te zijn dat hij op het juiste pad bleef.
De eerste paar kilometer van de race voelde ik me klote. Mijn benen hadden geen energie en mijn hoofd bleef maar zeggen dat ik het rustig aan moest doen, winnen moest vergeten en genoegen moest nemen met de derde plaats. “Er is niemand in de buurt, het komt goed! Doe rustig aan en loop op je eigen tempo”. Het enige dat me hoop gaf, waren Mick en GiGi die verdwaalden! Tegen die tijd hadden ze bedacht dat het beter was om iets langzamer te lopen op mijn tempo dan extra meters te lopen op hun tempo.
Na het ploeteren op de trappen van de Puinduinen (de Haagse Alpen) kwamen we aan bij Ockenburgh en begon ik me eindelijk goed te voelen. Mick en GiGi liepen voor, maar ik kon ze nog steeds zien. Na de brug op 12 km klimt het pad op een kleine met bomen begroeide heuvelrug langs het hek van het crematorium van Ockenburgh. Het pad splitst zich in tweeën en een groep padvinders stond in het midden. Ik kon de andere twee en de pijlen niet zien, dus op instinct sloeg ik linksaf over het pad dat dichter bij het kanaal lag. Toen ik aan de andere kant naar beneden kwam en weer de trap op liep, hoorde ik de inmiddels bekende ademloze voetstappen van Mick en GiGi die aan het sprinten waren om me in te halen!
Gelukkig hadden we de wind in de rug op het bijna 2 km lange strandgedeelte van de race. De grote vraag: Loop je langs de tijlijn waar het zand stevig is of dichter bij de duinen wat korter, maar zachter is? Op dit punt hadden we ons aangesloten bij de 13 km-lopers en bleven met hen dicht bij de duinen. Na 500 meter strompelen in zacht zand op onze vermoeide benen, vonden we de gezegende betonnen platen. We stapten weer op en bleven op vaste grond tot aan de Jutterskeet. Gelukkig voor alle betrokkenen waren er dit jaar geen pitstops op het strand 😉
Nadat we terug de duin op waren gegaan met een geweldig uitzicht op het Atlantic Hotel, was het een harde bocht naar links naar een ander pad met groene paaltjes. Eerst werden onze vermoeide benen tot aan de knieën “gestreeld” door de doornen van de duinrozen en daarna was het naar beneden en omhoog langs de andere kant van een grote zandbak, voordat we de groene paaltjes tegen de klok in volgden naar de laatste grote klim van de race: Haagse Piek (hors categorie). Er is maar één ding erger dan Haagse Piek oprennen, en dat is lopen. Het zand is zo zacht dat het het leven uit je benen zuigt. Ze draaien, maar je beweegt niet. Mijn quads begonnen kramp te krijgen, maar ik merkte dat GiGi het slechter deed dan ik, dus ik nam wat afstand. Mick was in dit stadium goed op weg naar de andere kant. Ik kwam boven en slaagde erin om mijn jelly-legs me zo snel als ze konden naar beneden te laten dragen. Het was een rechte afdaling naar het hondenveld bij de De Savornin Lohmanlaan, voor een laatste omweg de duinen in naar de Laan van Poot. Ik kon mijn kont niet sneller slepen, dus GiGi haalde me in op de LvP en zag er erg sterk uit. Mick was uit het zicht.
Plotseling, ongeveer halverwege de LvP, hoorde ik een dringend gestamp achter me. “Oh fuck”, dacht ik, “ik ga het podium niet eens halen!”. Maar nee …… het was Mick die voor de derde keer het spoor bijster was! Hij miste de afslag naar links in het hondenveld en moest twee keer terug om het weer te vinden. Hij sprintte me voorbij en haalde GiGi in vlak voordat hij Sportpark Laan van Poot opreed.
De eerste plaats was voor Mick, de tweede voor GiGi en een zeer gelukkige derde plaats was voor mij. De plassen waren weg, de zon scheen en Niels van Mossevelde en Erik Scheers waren er om ons te begroeten na als eerste en tweede te zijn aangekomen op de 13k.
De Haagse Duinentrail is een unieke en prachtige race. Hoewel ik het Westduinpark op mijn duimpje ken, ben ik nog steeds verbaasd over hoe mooi het is, zoals te zien is op de prachtige foto’s die Koen en Lodewijk hebben gemaakt. We hebben zo’n geluk dat we de duinen in onze achtertuin hebben.
Nadat we allemaal in het clubhuis waren gaan zitten voor een drankje en pannenkoeken, vertelde Koen me dat ze 150 extra pijlen hadden besteld om het pad te markeren, maar dat die niet op tijd waren geleverd. Ik weet niet wat de andere lopers ervan vinden, maar volgens mij was het aantal pijlen prima!
Heel veel dank aan Erik, Koen en Niels en alle vrijwilligers die deze prachtige race mogelijk hebben gemaakt.