Een geslaagde marathon begint maanden van tevoren. Die van mij dit keer al een jaar. Niet zozeer qua training, maar wel mentaal.
Vorig jaar liep ik als supporter door Rotterdam. Achter ervaren gids Rein de metro in en uit om de trainingsmaatjes aan te moedigen. Ik mocht niet meedoen want de 60 van Texel stond de week erna op het menu.
Het was erg lastig om topfit in Rotterdam te staan en niet mee te doen.
Dit jaar was het anders. Wederom topfit, maar nu wel in het startvak. De voorbereiding was dit keer anders dan mijn vorige deelname in Rotterdam in 2016. Vanwege drukte op werk, een aankomende verhuizing en een kleine op komst vroeg deze voorbereiding wat meer improvisatievermogen. De trainingsschema’s van Lodewijk vormden dit keer geen heilige graal, maar een handige leidraad. (Ik was na de 2u57 van 2016 natuurlijk inmiddels ook zo eigenwijs dat ik wel dacht te weten hoe het moest 🙂 ). Van lopen volgens schema en op vaste dagen werd het nu meer, lopen wanneer ik kan. Dit kwam soms neer op een paar (gedwongen) rustdagen achter elkaar, dan weer gevolgd door meerdere zware trainingen op aansluitende dagen. Niet optimaal en niet volgens het boekje, maar ik hield vast aan het principe dat het kon zolang het goed voelde. Inmiddels ken ik mijn lichaam aardig goed en kan ik vroegtijdig pijntjes herkennen en heb gelukkig voldoende discipline om dan net even gas terug te nemen door een extra rustdag in te lassen of een training wat anders in te vullen. Ook deze voorbereiding ging, mede hierdoor, gelukkig weer zonder blessures.
De trainingen met de groep op maandag en woensdag moest ik helaas aan mij voorbij laten gaan. Gelukkig kon ik regelmatig op de zondag bij de recreantengroep van HAAG aansluiten. Samen met Bram en Jesse hebben we aardig wat kilometers tegen de wind in gebeukt, heuvel op, heuvel af. Naar hoek van Holland of naar Meijendel. Na die pittige trainingen samen had ik het gevoel dat er iets moois kon gaan gebeuren in Rotterdam.
De laatste twee weken checkte ik elke dag wel 1000 keer de weersvoorspellingen. Dit jaar was het helaas al vroeg duidelijk dat het warm zou worden. Tijdens de trainingen deed ik daarom maar een extra shirt aan om mij enigszins voor te bereiden op de warmte (Koen overtrof dit overigens door de laatste training voor de marathon met handschoenen te lopen!) De voorspellingen kwamen inderdaad uit, leuk voor het publiek, minder voor de lopers. Gelukkig had ik het gevoeld dat ik zo goed als mogelijk was voorbereid. Vrijdag en zaterdag heb ik, naast het standaard menu van koolhydraten, koolhydraten en koolhydraten, ook veel gedronken. Tevens had ik een plan klaar in de vorm van Rein en Lodewijk. Extra drankposten waar ik een flesje water kon aanpakken. Ik weet zeker dat dit het verschil heeft gemaakt tijdens de laatste kilometers.
Dan de race, wat een sfeer! Het begint natuurlijk al bij Lee in het startvak. Daarna de kanonsknal en de start. Dan het klassieke gedrang. Andere lopers die denken dat ze in de eerste meters het verschil gaan maken. Ik heb mij gelukkig niet gek laten maken. Samen met Jesse vonden wij onze weg door de drukte. Al snel liepen we samen en konden we vrijuit lopen. De eerste kilometers gaan dan snel voorbij.
Elke paar kilometer stonden er wel bekenden langs de kant, HAAG atletiek was goed vertegenwoordigd in Rotterdam. Ongelooflijk hoeveel verschil dat maakt. Om wat adrenaline te tappen stak ik regelmatig mijn armen in de lucht, het liefste in een bocht. De reactie en het geschreeuw van het publiek bracht mij zo steeds weer 500 meter verder. Tot halverwege liep alles compleet volgens plan, doorkomst halverwege in 1.26. Steady lopend samen met Jesse. Helaas kreeg hij het daarna zwaar en al gauw moest ik alleen verder. Ik kon dit tempo goed vasthouden tot aan de ingang van het kralingse bos. Daar begint de race pas echt. De eerste Kenianen waren al binnen, maar mijn race begon pas. Mijn benen begonnen inmiddels wat zwaar te voelen, maar verder voelde ik mij nog goed. Om mij heen ging het minder goed. Ik kon de ene na de andere loper inhalen. De temperatuur was inmiddels aardig opgelopen en de zon brak nu echt door.
Rond km 35 stond er weer een heel groep van HAAG, dat gaf weer een boost. Nog meer lopers haalde ik in. Ook bekenden die in eerdere wedstrijden steevast voor mij eindigden. Dat ik inmiddels enorm pijnlijke benen had was dus niet gek, sterker nog ik was er relatief goed aantoe. Tussen 35 en 40 kilometer begon het vechten. Gelukkig waren ook daar weer voldoende HAAGenaars om mij hier aan te helpen herinneren.
Tijd voor de laatste bocht, het allermooiste stukje van de Rotterdam Marathon. Ook het punt waar ik al maanden van heb gedroomd, rechtsaf de Coolsingel op. Nog zo’n 500m, een muur van lawaai. Ik kon nog wat schreeuwen en mijn armen af en toe omhoog gooien. Voor mijn gevoel was ik de enige loper op de Coolsingel, al die mensen juichten voor mij! Wat een bijzonder gevoel. Alles deed pijn, mijn bovenbenen stonden in brand, maar ik kon er zowaar nog een eindsprint uit persen! Dat gevoel op de Coolsingel, alleen al daarvoor doe je dit allemaal. Daarvoor wil je jezelf zoveel pijn, daarvoor wil je twee dagen achteruit de trap af. Juist omdat het dan zo extra mooi is om over de Coolsingel te vliegen.
Ondanks de warmte heb ik het verval over de tweede helft kunnen beperken tot minder dan twee minuten! De klok stopte voor mij op 2.54.09. Een dik nieuw PR en weer een bijzondere ervaring rijker. Rotterdam Marathon 2018, wat was je mooi!
Allard