Eigenlijk hoopte ik stiekem dat Aboutaleb Haar zou cancelen. Met 250km Transalpine in de benen leek een aanval op m’n PR uit 2017 op de klassieke afstand een kleine kans van slagen. Maar toen er toch voor Haar een go kwam vanaf de Coolsingel begon het toch weer te kriebelen.
Tijdens Lodewijk’s Ockenburg-Kannonen Race voelde ik me echter als een zoutzak tussen topfitte Haag mannen en vrouwen. “Ga gewoon lekker genieten en dan zie je wel”, was het advies van de trainer. Ik twijfelde. En toen was het oktober. Met inspirerende PR’s en toptijden van Loopgroep Eén in Leiden, Eindhoven en Amsterdam. Op m’n nieuwe carbonloze Kinvara’s doe ik de laatste trainingskilometers. Het vertrouwen groeit als ik redelijk moeiteloos tweeduizendjes doe langs de Vliet met lage hartslag. We zien inderdaad wel.
De laatste week voor Rotterdam regent het appjes over het weer (gaat De Wind liggen te leggen?) en over de gedwongen inname van wittebrood, pasta en gummibeertjes. En dan staan alle Haag deelnemers tijdens een prachtige zondagse zonsopkomst zich om te kleden in het Zadkine College. Allard, die ondanks de drukte in het gezin, een prima halve marathontest deed in Leiden. Jesse, in topvorm en tijden van weleer verpulvert; terecht dat de organisatie hem alsnog samen met Gearoid en Allard een plek in het elitevak toewijst. Sander, die stug onder de radar tegen de 70km per week trainde, Gearoid, net terug van een trainingsstage in Ierland. En natuurlijk Come-back Doug die na veel blessureleed een sterk stijgende lijn te pakken heeft. Krista, Dianne, Robert en Jordi zijn ook van de partij. Allemaal met hun eigen scherpe ambities. Gaël en Moniek zorgen voor support onderweg.
Een uurtje later staan we in het startvak. Naast ons gaat Lee Towers met een hoogwerker de lucht in. Het “You never walk alone” blijft altijd geweldig. Iedereen zingt mee. New York heeft Frank, maar wij hebben Leen. En Leen is goud. Als het kanongebulder klinkt van het startschot schiet iedereen de Erasmusbrug op. Ergens aan de horizon zie ik de vlaggetjes van de 3:00 pacers. Veel te snel, flitst het door mijn hoofd en neem gas terug op de Laan op Zuid. De schrale wind ontwijk ik door achter een groepje te lopen. Vooral niet vroeg vooroplopen is het mantra van de Mooiste. Zelfs Marius Kipserem moest dat deze editie nog leren.
Op het kaarsrechte Havenspoorpad kom ik toch het 3:00 groepje tegen. Lekker zen zoeft het naar Slinge. Rond het 15km punt zie ik aan de overkant een ontspannen Jesse en Allard lopen. Het publiek staat rijen dik. We blijven op een stevig tempo lopen van 4:10. Dat het op dat punt relaxt voelt is prima, maar vraag me toch af of er niet teveel met kracht gesmeten wordt. 42 kilometer is een energiedingetje. Alles wat je in de eerste helft wegsmijt krijg je in het Kralingse Bos keihard terug. Al kletsend met de pacers schakelen we een tandje terug. De groep dunt langzaam uit. De hazen zijn dezelfde die Moniek vorige week naar 2:58 brachten. Moet er even niet aan denken om twee keer binnen een week sub3 te lopen. Caroline fietst vanaf het halve marathon punt met ons mee. We komen daar door op 1:28; bijna m’n zelfde tijd als in Ockenburg, maar het voelt stukken beter.
Lodewijk staat bij KM25 vlak voor de Kop van Zuid en geeft een duimpje. Als het tempo wat inzakt, loop ik voor de groep uit de Erasmusbrug op. Ik kan me geen edities herinneren met zoveel publiek die je naar Noord schreeuwt. Op de Maas blijven de blusboten vrolijke nevelgordijnen spuiten. Rotterdam viert een feestje en dat mag iedereen weten! Richting het Weena krijg ik een strenge blik van Caroline. Niet vooroplopen! In het tunneltje richting de kubuswoningen laat ik de groep weer rustig bij me komen. Aan de overkant van de Mariniersweg komen de toplopers voorbij. Ik schrik: Roy Hoornweg ziet er als een uitgewoond spook uit. De toeschouwers staan nu rijen dik. In Crooswijk staan de beste en luidste DJ’s.
En dan is er plots de stilte van het Kralingse Bos. En de vermoeidheid in de benen. Het Bos is berucht. De weg loopt weliswaar eerst flauw af, maar op KM34 krijg je vals plat en wind tegen. Zo ook nu. Gearoid stelt letterlijk mind over matter en besluit daar ondanks een mega hypo door te lopen om zijn familie & fans niet teleur te stellen. Jesse, geheel op z’n Jesse’s, passeert er moeiteloos Erwin Wennemars, die tegen zijn muur aanloopt. Bij mij komt dat op de Plaslaan. Maar ook daar weer massale aanmoedigingen. “Nog een kwartiertje!” hoor ik Moniek roepen die met Gaël aan het begin van de Crooswijkse screamtunnel staat. Als we de Warande opdraaien weet ik dat we het gaan halen. Op de Coolsingel is het een waar volksfeest. Ter hoogte van het WTC zie ik de timer bij de finish naar 2:59 floepen. Vier jaar geleden tikte ik in Eindhoven de 3:01 aan. Nu zit ik aan de andere kant van de drie. Zoals een loopmaatje zei: “Het is maar een getal”. Maar het voelt toch stukken beter.
Voor de statistieken en de emoties: er sneuvelen op de Mooiste zes PR’s (Jesse, Jordi, Wim, Krista, Dianne & Sander). Vijf deelnemers finishten onder de drie uur, waarvan Jesse en Allard met 2:45 en 2:49 als snelsten over de finishmat liepen. Doug had de mooiste vlakste race. Gearoid de meest vasthoudende. Robbert had een prachttempo tot 28km en moest toen helaas uitstappen vanwege een onwillige knie. En een uiterst tevreden trainer verliet het Zadkine. Over een half jaar de reprise. Met z’n allen wellicht?
