8 APRIL! Het stond al maanden met hoofdletters in mijn digitale agenda. De Road to Rotterdam begon feitelijk al eind december bij de halve marathon in Linschoten. De benen waren goed daar en ik was vastbesloten om die goede vorm ook door te trekken naar 2018. Het afgelopen jaar had ik grote stappen gemaakt onder leiding van trainer Lodewijk en de mede-atleten van Haag Atletiek. Bepakt met een marathonschema van Lodewijk stapte ik op de stoomtrein. Na Den Haag was Limburg vanaf januari mijn nieuwe woon- en werkplaats.
Na talloze duurlopen en intervalrondjes door het onherbergzame Heuvelland stond ik zondag dan eindelijk aan de voet van de Erasmusbrug. Een brug wordt in de Randstad doorgaans vergeleken met een heuvel, dus ik voelde me wel thuis. Vier minuten voor de start deed Lee Towers zijn jaarlijkse kunstje. Zijn gouden microfoon stond in schril contrast met de aftandse steiger waarop hij stond, terwijl het You’ll Never Walk Alone met verve uit zijn mond schalde. Jesse moest toegeven dat hij ‘’toch wel wat kippenvel had’’. Het was te zien: de haren op zijn armen stonden parallel aan de spijlen van de Erasmusbrug.
Even later klonk het startschot. We mochten vertrekken! Al snel besefte ik dat ik niet iedereen die me aanmoedigde kon bedanken. Aangezien knuffelen zoveel tijd kost, had ik vooraf al besloten om maar mijn duim op te steken naar iedereen die mijn naam zou schreeuwen. Het is immers een heerlijk gevoel om als loper zo naar voren geschreeuwd te worden. Toen ik iets later last begon te krijgen van mijn duim heb ik dat ook maar achterwege gelaten. Uiteindelijk werd ook die duim dus ingeruild. Voor een glimlach. Een heel dankbare. Dat zeker.
De eerste twintig kilometer waren prachtig. Met volle teugen genoot ik van alles wat er op en om het parcours gebeurde. Elke kilometer bood weer iets nieuws. Was het geen Denzel Washington-lookalike die me bezighield, dan waren het wel de kampvuurmantra’s van een vrouw op een balkon die me een glimlach bezorgden. Voor het gemak vergat ik even dat een marathon uiteindelijk een vreselijke uitputtingsslag wordt. Rotterdam was voor mij pure romantiek. Slinge was als een Alpen-col tijdens de Tour. En ik danste als Contador over haar drukbezette wegen.
Net als tijdens de Tour was het ook in Rotterdam warm. Na afloop van de middag bleek dat de zon vele slachtoffers geëist had. Door toedoen van Rein en Lodewijk bleef ik echter uitstekend gehydrateerd, waardoor ik meer gedronken heb dan ooit tevoren. Tijdens de passages kreeg ik steevast een flesje water in mijn handen gedrukt, waarbij Rein me op strenge wijze toebeet vooral geconcentreerd en ontspannen te blijven. Fantastisch vond ik dat. Sport op het scherpst van de snede. Alles eruit halen. Mooier kan niet.
Tot aan het 30-kilometerpunt ging het goed. Aan het begin van het beruchte Kralingse Bos stonden Carmen en Jasper. Het was alweer de vijfde keer dat ze ergens op het parcours opdoken. Vol adrenaline griste ik een banaantje uit Jaspers hand, terwijl aan de andere kant van de weg een pak Haag-supporters me naar voren schreeuwden. Als gevolg had ik het in het Kralingse bos vooral koud. De talloze aanmoedigingen lieten me écht bibberen van kippenvel. Wat een support! Fantastisch.
Tijdens de passage van het bos had ik het zwaar. Het is altijd een gek moment om te voelen dat je benen niet meer kunnen leveren wat ze al die tijd wel gekund hebben. Kwestie van nieuwe doelen stellen, zo dacht ik. Noodgedwongen besloot ik mijn 3:50 min/km in te ruilen voor 4:10 min/km. Harder ging simpelweg niet meer. Op weg naar de finish probeerde ik dat tempo vol te houden. Ik probeerde nog even aan te zetten, maar mijn samentrekkende kuitspieren weerhielden dat. Dan toch maar 4:10 min/km aanhouden.
De laatste zes kilometer liep ik in een roes. Op de fiets kreeg ik de laatste kilometers gezelschap van Carolien die me fantastisch aangemoedigd had. Op anderhalve kilometer van de finish schreeuwde Rein dat het een toptijd werd. Daar begon ik toen pas écht in te geloven. De Coolsingel was als een warm bad. Wat een mensenmassa! Na 2 uur 44 minuten en 21 seconden kwam ik over de streep. Uitgeteld. En twaalf minuten sneller dan vorig jaar in Madrid: een heerlijk gevoel!
Ik ben ontzettend tevreden. Zeker als ik besef dat ik 2 uur 44 minuten en 21 seconden lang kippenvel gehad heb. Het is ontzettend cliché, maar een marathon loop je nooit alleen. Zonder al die support had ik deze prestatie nooit kunnen leveren. Daar ben ik vast van overtuigd. Lodewijk, Rein, Carolien, Carmen, Jasper en alle vrienden en supporters van Haag Atletiek: ontzettend bedankt voor de support!
Jim en Mariska: ontzettend knap dat jullie zijn blijven vechten, ondanks dat jullie wisten dat jullie doeltijd er niet in zou zitten. Het onderscheidt de marathonloper van de gewone atleet: altijd doorgaan, dwars door alle mentale en fysieke barrières heen. Met deze ervaring starten jullie met een enorme mentale voorsprong aan jullie volgende marathon. Klasse!
Allard: gefeliciteerd met je PR, ontzettend knappe prestatie! Na die 60 van Texel is zo’n marathon natuurlijk een eitje voor je, maar wat een strak schema heb je gelopen! Heerlijk. Hopelijk heb je die hardloopgenen ook doorgegeven aan het nageslacht. Zou een mooie aanwinst zijn voor Groep 1!
Jesse: als het goed is staat Lee Towers volgend jaar weer op die mooie steiger. Maar jij weet net als ik: over twee jaar kan het zo maar gedaan zijn met ‘m. Dus pak die kans en sta er volgend jaar weer. Dan duurt dat kippenvel nog veel langer!
Koen: we wisten al dat je je van de Johan Cruijff Academy (oeps: Post NL) volledig mag storten op je sportcarrière, maar dat je je daarmee ook hebt mogen kronen tot marathonkampioen van Post NL is wel écht heel erg tof: Chapeau! Die sub-3 is een kwestie van tijd.
En daarmee ook nog een speciaal woord van dank aan Lodewijk en Haag Atletiek: ik heb maar één jaar bij jullie mogen lopen, maar jullie kameraadschap, enthousiasme en passie voor het lopen zal ik nooit vergeten! Ik was trots om gisteren het Haag-shirt te mogen dragen. Ik weet niet of ik ooit nog een mooiere marathon ga lopen, maar misschien is dat ook helemaal niet zo erg. Hier kan ik mijn leven lang nog op teren. Dat is het genot van de marathon.
Tot snel in Den Haag of Limburg! Een trainingsweekend door de heuvels staat alvast in de steigers (zonder Lee Towers overigens, die vindt 1x per jaar op een steiger meer dan voldoende). En als jullie nog een keer een haas zoeken: ik houd me aanbevolen!
Mick